ನಾನು ಋಣಿಯಾಗಿರುವ ಅಮೆರಿಕದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ

1970ರ ದಶಕದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ನನಗೆ ಅಮೆರಿಕದ ಬಗ್ಗೆ ದ್ವಂದ್ವ ಭಾವನೆಗಳಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಿನ ಕೆಲವು ಬರಹಗಾರರು ನನ್ನ ಇಷ್ಟದವರಾಗಿದ್ದರು (ಅದರಲ್ಲೂ ಅರ್ನೆಸ್ಟ್ ಹೆಮಿಂಗ್ವೇ ನೆಚ್ಚಿನವರಾಗಿದ್ದರು). ಬಾಬ್ ಡೈಲನ್ ಮತ್ತು ಮಿಸ್ಸಿಸ್ಸಿಪ್ಪಿ ಜಾನ್ ಹರ್ಟ್ ಅವರ ಸಂಗೀತದ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಗೌರವವಿತ್ತು. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, 1971ರ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ರಿಚರ್ಡ್ ನಿಕ್ಸನ್ ಮತ್ತು ಹೆನ್ರಿ ಕಿಸ್ಸಿಂಜರ್ ಭಾರತದ (ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ) ವಿರುದ್ಧ ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಯುತವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು ಎಂಬುದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಮತ್ತು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯದಿರುವಷ್ಟು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಆಗ ನನಗಿತ್ತು.

1980ರಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೋಲ್ಕತಾಗೆ ಹೋಗಿ ನೆಲೆಸಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ದ್ವಂದ್ವ ಭಾವನೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿತು. ನನ್ನ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ಪ್ರಭಾವದಿಂದಾಗಿ ನಾನು ಪೂರ್ತಿ ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿರೋಧಿಯಾದೆ. ಅದರ ಧೈರ್ಯ, ಅದರ ಅಸಹ್ಯಕರ ವಾಣಿಜ್ಯೀಕರಣ, ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಅಮೆರಿಕ ಮತ್ತು ಆಗ್ನೇಯ ಏಶ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ದುಸ್ಸಾಹಸಗಳಿಗಾಗಿ ನಾನು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕಾರವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದೆ.

ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, 1985 ರಲ್ಲಿ, ನ್ಯಾಷನಲ್ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಡಿಸೈನ್‌ನಿಂದ ಪದವೀಧರೆಯಾದ ನನ್ನ ಪತ್ನಿ ಸುಜಾತಾ, ಯೇಲ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿ ಪಡೆಯಲು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ ಪಡೆದರು. ನಾನು ಅವರ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ - ಯೇಲ್ ಗ್ರಾಫಿಕ್ ವಿನ್ಯಾಸ ವಿಭಾಗವನ್ನು ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯುತ್ತಮವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿತ್ತು - ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ಸೇರಲು ಒಂದು ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಕಾಯಿತು. ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ನಾನು ಇತಿಹಾಸಕಾರ ಉಮಾ ದಾಸ್‌ಗುಪ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆಗ ಅವರು ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ಎಜುಕೇಷನಲ್ ಫೌಂಡೇಶನ್ ಫಾರ್ ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಅವರ ಸಲಹೆ ಮತ್ತು ಸಹಾಯದಿಂದ, ನಾನು ಯೇಲ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಆಫ್ ಫಾರೆಸ್ಟ್ರಿ ಆಂಡ್ ಎನ್ವಿರಾನ್ಮೆಂಟಲ್ ಸ್ಟಡೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಂದರ್ಶಕ ಉಪನ್ಯಾಸಕ ಹುದ್ದೆಗೆ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ. ಅಚ್ಚರಿದಾಯಕವಾಗಿ, ಅದು ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಯೂಬಿಟ್ಟಿತು.

ಸುಜಾತಾ ಆಗಸ್ಟ್ 1985ರಲ್ಲಿ ಯೇಲ್‌ಗೆ ತೆರಳಿದರು. ಅದೇ ವರ್ಷದ ನವೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ, ಈ ಕಟ್ಟಾ ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿರೋಧಿ ಹೋ ಚಿ ಮಿನ್ಹ್ ಸರನಿಯಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕ ದೂತಾವಾಸದ ಹೊರಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಯಿತು. ಕೌಂಟರ್ ಬೆಳಗ್ಗೆ 8:30ಕ್ಕೆ ತೆರೆಯಿತು. ನಾನು ಏಳು ಗಂಟೆಗೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಆತಂಕವಿತ್ತು. ನಾನು ಸುಜಾತಾ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮದ್ರಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ವೀಸಾ ಸಂದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಅಮೇರಿಕನ್ ದೂತಾವಾಸದ ಹೊರಗೆ ಒಂದು ಉದ್ದನೆಯ ಸಾಲು ಇತ್ತು. ಮೌಂಟ್ ರಸ್ತೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ಥೌಸಂಡ್ ಲೈಟ್ಸ್ ಮಸೀದಿಯವರೆಗೆ ಬಾಗಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದ. ತಮಿಳರು ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿರೋಧಿಗಳಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರ್‌ಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟವರು ಎಂದು ನನಗೆ ಅನಿಸಿತು.

1986ರ ಜನವರಿ 2ರಂದು ನಾನು ಯೇಲ್ ತಲುಪಿದೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ, ಬೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಂದ ಕಲಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದೆ. ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ, ನಾನು ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋದದ್ದು ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷ ತಂದಿತು. ನಾನು ಈಗಾಗಲೇ ಪಿಎಚ್‌ಡಿ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ, ನಾನು ನಿಂತಿರುವ ನೆಲದ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ಯುವ ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸಕಾರರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದಾಗ, ಅವರ ಕೆಲಸವು ಫ್ಯಾಷನ್‌ನಿಂದ ಎಷ್ಟು ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೆ ತಕ್ಷಣ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಎಡ್ವರ್ಡ್ ಸೈದ್ ಅವರ ಓರಿಯಂಟಲಿಸಂನ ನಂತರ, ವಸಾಹತೋತ್ತರ ಸಂದರ್ಭ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದವು. ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಎರಡು ವಿಭಾಗಗಳಾದ ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಾನವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ನಿರಂತರ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ನನ್ನ ಪೀಳಿಗೆಯ ಭಾರತೀಯರು ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ಕಲಿಸಲು ಬಂದಿದ್ದರು, ಅವರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಪ್ರಗತಿಗಾಗಿ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ನಾನು ಅವರನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟದ್ದು ಅವರ ಅವಕಾಶವಾದಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ; ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಕಾಳಜಿಗಳು ನನ್ನದಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಿದ್ದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ನನ್ನ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡೂ ವಿಷಯ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ - ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆ - ನನ್ನದೇ ಆದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಯೇಲ್‌ನಲ್ಲಿಯೇ, ನಾನು ಪರಿಸರ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ವಿಲಿಯಂ ಬರ್ಚ್, ಪರಿಸರ ಇತಿಹಾಸಕಾರ ವಿಲಿಯಂ ಕ್ರೋನಾನ್ ಮತ್ತು ಪರಿಸರ ಮಾನವಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ತಿಮೋತಿ ವೈಸ್ಕೆಲ್ ಅವರೊಂದಿಗೆ ದೀರ್ಘ ಸಂವಾದಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದೆ. ನಾನು ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಿರಿಯ ಯೇಲ್ ವಿದ್ವಾಂಸ ಜೇಮ್ಸ್ ಸ್ಕಾಟ್ ಅವರು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದದ್ದು Weapons of the Weak: Everyday Forms of Peasant Resistance. ಯೇಲ್ ಹೊರಗೆ, ನಾನು ರಟ್ಜರ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ತುಲನಾತ್ಮಕವಾದಿ ಮೈಕೆಲ್ ಅಡಾಸ್, ಬರ್ಕ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಲೂಯಿಸ್ ಫೋರ್ಟ್‌ಮನ್ ಮತ್ತು ಆಗ ಬ್ರಾಂಡೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಬೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಮೆರಿಕನ್ ಪರಿಸರ ಇತಿಹಾಸದ ಪ್ರಮುಖ ವ್ಯಕ್ತಿ ಡೊನಾಲ್ಡ್ ವೋರ್ಸ್ಟರ್ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಸಾಧಿಸಿದೆ.

ಈ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಆಫ್ರಿಕಾ, ಆಗ್ನೇಯ ಏಶ್ಯ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರು, ನಾನು ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತಂತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ವಿಭಾಗಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ವಿಭಾಗಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದರು. ಕೋಲ್ಕತಾ ಅಥವಾ ದಿಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿತ ಶಿಕ್ಷಣ ತಜ್ಞರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಈ ಅಮೆರಿಕನ್ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು ಶ್ರೇಣಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಿದ್ದರು. ನನಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಹಿರಿಯರಾಗಿದ್ದರೂ, ಅವರನ್ನು ಅವರ ಮೊದಲ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆದಾಗ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟರು ಮತ್ತು ಅವರ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಿದಾಗಲೂ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟರು. ಈ ವಿದ್ವಾಂಸರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದು ಮತ್ತು ಅವರ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಓದುವುದು ನನ್ನ ಬೌದ್ಧಿಕ ಪರಿಧಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿತು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಬೌದ್ಧಿಕ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ಅವರಂತೆಯೇ, ನಾನು ನನ್ನ ಪಿಎಚ್‌ಡಿಯನ್ನು ಪುಸ್ತಕವಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಬಯಸಿದ್ದೆ; ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ನಂತರ ಮೂರನೇ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಹಲವಾರು ಭಾರತೀಯರು ಉತ್ತಮ ಮೊದಲ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ನಂತರ ಸಕ್ರಿಯರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಆಡಾಸ್, ಸ್ಕಾಟ್ ಮತ್ತು ವರ್ಸ್ಟರ್ ಎಲ್ಲರೂ ಆಳ ಮತ್ತು ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದರು. ನಾನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದಾಗ ನಾನು ಅನುಸರಿಸಲು ಬಯಸಿದ ಮಾದರಿ ಅದಾಗಿತ್ತು.

ಸುಜಾತಾ ಮತ್ತು ನಾನು ಯೇಲ್ ಅನ್ನು ತುಂಬಾ ಆನಂದಿಸಲು ಒಂದು ಕಾರಣವೆಂದರೆ, ಅವಳು ಪದವಿ ಪಡೆದಾಗ, ನಾವು ನಮ್ಮ ತಾಯ್ನಾಡಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಯೇಲ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಇತರ ಭಾರತೀಯರು ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯುವ ಹತಾಶ ಹಂಬಲ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಕೆಲಸದ ವೀಸಾ ಮತ್ತು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಗ್ರೀನ್ ಕಾರ್ಡ್ ಸಿಗಬಹುದಾದ ಸರಿಯಾದ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಸರಿಯಾದ ಕೋರ್ಸ್‌ಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅವರು ಉತ್ಸುಕರಾಗಿದ್ದರು. ನಮಗೆ ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ಆತಂಕಗಳು ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ಈ ಮಹಾನ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವು ನೀಡಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲಾಭವನ್ನು ನಾವು ಪಡೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ನಾವು ಕೆಲವು ಆಪ್ತ ಅಮೆರಿಕನ್ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು, ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಾವು ಇನ್ನೂ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ.

ನಾವು ನ್ಯೂ ಹ್ಯಾವನ್‌ನಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ನಂತರದ ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ, ನಾನು ಹಲವು ಬಾರಿ ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರವಾಸಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದ್ದವು - ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ವಾರಗಳ ಅವಧಿಯದಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ನಾನು ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಕರಾವಳಿಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಲ್ಲಿ ದೀರ್ಘಾವಧಿಯನ್ನು ಕಳೆದಿದ್ದೇನೆ. ಬರ್ಕ್ಲಿಯ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ಸೆಮಿಸ್ಟರ್‌ನ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತೋಷದ ನೆನಪುಗಳು ನನಗಿವೆ. ಅಲ್ಲಿ - ಈ ಮಹಾನ್ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದಲ್ಲಿ - ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಯೇಲ್ ಅಥವಾ ಸ್ಟ್ಯಾನ್‌ಫೋರ್ಡ್‌ಗಿಂತ ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ತೀಕ್ಷ್ಣರಾಗಿದ್ದರು. ಹೆಚ್ಚು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ನಾನು ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕೋರ್ಸ್ ಅನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಬರ್ಮೀಸ್ ಹಾಗೂ ಯಹೂದಿ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕನ್-ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಪರಂಪರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತೋರಿಸಿದ ಆಸಕ್ತಿಯು, ಮುಂದಿನ ದಶಕವನ್ನು ಗಾಂಧಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ಬರೆಯಲು ಕಳೆಯುವುದು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು.

ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾ ಮತ್ತು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಳೆದಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೂ, ನಾನು ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಆ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಗ್ರಂಥಾಲಯಗಳು ಮತ್ತು ದಾಖಲೆಗಳಿಗೂ ಸಹ ಋಣಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಅವುಗಳು ನನ್ನ ತಾಯ್ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲದ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಡೊನಾಲ್ಡ್ ಟ್ರಂಪ್ ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸಲು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಆಳವಾದ ದುಃಖ ಮತ್ತು ಕೋಪವಿದೆ. ಸಿದ್ಧಾಂತದಿಂದ ನಡೆಸಲ್ಪಟ್ಟಿರಲಿ ಅಥವಾ ವೈಯಕ್ತಿಕ ದ್ವೇಷದಿಂದ ನಡೆಸಲ್ಪಟ್ಟಿರಲಿ, ಟ್ರಂಪ್ ಅವರ ಪ್ರಚಾರವು ಅವರು ಮುನ್ನಡೆಸುವ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಸುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ದೇಶಕ್ಕೆ ಅಪಾರ ಹಾನಿಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ, ಅಮೆರಿಕದ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಕೆಲವು ಸ್ವಯಂ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ಈ ಎರಡರಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುವುದು, ಗುರುತಿನ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುವುದು. ಇದು ಕ್ಯಾಂಪಸ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತ ಚರ್ಚೆ ಮತ್ತು ರಚನಾತ್ಮಕ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಬಹಳವಾಗಿ ಪ್ರತಿಬಂಧಿಸಿದೆ. ಇನ್ನೊಂದು, ನಿವೃತ್ತಿ ವಯಸ್ಸನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸುವ ನಿರ್ಧಾರ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಎಂಭತ್ತು ಮತ್ತು ತೊಂಭತ್ತರ ದಶಕದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಇನ್ನೂ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಕಲಿಸಲು, ದೊಡ್ಡ ಕಚೇರಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದ ನೇಮಕಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಮತದಾನದ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿದ್ದಾರೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ವಿಶ್ವದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಇನ್ನೂ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿವೆ. ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತದ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವ ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವ ಮೂಲಕ, ಅವರು ದೇಶದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಅಗಾಧವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಬಹುಶಃ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ, ಅವರು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಪ್ರವಾಹವನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಅಮೆರಿಕವನ್ನು ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿದ ದೇಶವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಅಗಾಧ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿದೆ.

1986ರಲ್ಲಿ ನಾನು ಯೇಲ್‌ಗೆ ಹೋಗುವ ಮೊದಲು, ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದವರೆಗೆ ಅಮೆರಿಕನ್ ವಿದೇಶಾಂಗ ನೀತಿಯ ವಿಮರ್ಶಕನಾಗಿದ್ದೆ. ನಂತರದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಅದರ ಸರಕಾರದ ಉದ್ದೇಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಬಲವಾದ ಸಂದೇಹವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ, ಅಮೆರಿಕದ ವಿದೇಶಾಂಗ ನೀತಿಯು ದುರಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಬೂಟಾಟಿಕೆಗಳ ಮಿಶ್ರಣದಿಂದ ನಿರೂಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಆದರೆ ಅದರ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭಿನ್ನ. ಅವು ಮಾನವೀಯತೆಗೆ ಭೂಷಣಪ್ರಾಯವಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೇರಿತ ಅಥವಾ ಅಜ್ಞಾನದ ದಾಳಿಗಳು ಎಲ್ಲಾ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಗಳ ಚಿಂತನಶೀಲ ಜನರು ಸಂಕಟಪಡಬೇಕಿರುವ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ.