ಈಗ ಯಾರೂ ಸುರಕ್ಷಿತರಲ್ಲ

ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು, ಯುವಕರು ಹಾಗೂ ವಯೋವೃದ್ಧರು ಸುರಕ್ಷಿತರೆಂಬ ಭಾವನೆಯೊಂದಿತ್ತು. ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅಸ್ಥಿರತೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದೀಗ ತಾನೇ ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಶಿಶುಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮುಪ್ಪಡರಿದವರು ಕೂಡ ಅಸುರಕ್ಷಿತರೆಂಬುದು ಆಗಾಗ ಸಾಬೀತಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಈಗ ಮನೆಯ ಒಳಗೂ ಮನೆಯ ಹೊರಗೂ ಯಾರೂ ಸುರಕ್ಷಿತರಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು, ಪುರುಷ ಹಾಗೂ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವ ಭೀತಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ.

ದೌರ್ಜನ್ಯ ಎಂಬುದು ವಿವಿಧ ತೆರನಾದ ಹಿಂಸೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕ್ರೌರ್ಯ. ಅದು ಮನೆಯ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಾಗಲಿ ಇಲ್ಲಾ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗಡೆಯೂ ನಡೆಯಬಹುದು. ದೈಹಿಕ, ಮಾನಸಿಕ ಕಿರುಕುಳ, ಅಶ್ಲೀಲ ವರ್ತನೆ, ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆ ಹೀಗೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಾಗಿರಬಹುದು.

ಇದೀಗ ತಾನೇ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಏನೂ ಅರಿಯದ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿಂದ, ನೆರೆಹೊರೆಯವರಿಂದ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಾವು ಓದುವ ಶಾಲಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಿಂದ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಂತೂ ತಾವು ಓಡಾಡುವ ಹಾದಿ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ, ನಿತ್ಯ ಸಂಚರಿಸುವ ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆ, ಕಿರುಕುಳಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ. ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ಮಕ್ಕಳು/ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಕುಗ್ಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಕುಟುಂಬಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಬೀರುತ್ತವೆ. ಎಷ್ಟೋ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಮೇಲಾಗುವ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೇ ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಾಲ್ಯವಿವಾಹಗಳು ಹೆಚ್ಚುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳು ತಮಗಾದ ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ಹೆತ್ತವರಲ್ಲಿಯೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದೆ ಭಯದಿಂದಲೋ, ಮರ್ಯಾದೆಗೆ ಅಂಜಿಯೋ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೂ ಮುಂದಾಗಬಹುದು. ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ದುಡಿಯುವ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ವಿದಾಯ ಹೇಳಬಹುದು. ಇದರಿಂದ ಆ ಕುಟುಂಬ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಕಷ್ಟದಿಂದ ಬಳಲುವಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಲೈಂಗಿಕ ಅಪರಾಧಗಳಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಕಾಯ್ದೆ (ಪೊಕ್ಸೊ) ಅದೆಷ್ಟೇ ಬಲಿಷ್ಠವಾಗಿದ್ದರೂ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲಿನ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳು ಇಳಿಮುಖವಾಗಿಲ್ಲ. ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲಿನ ದೌರ್ಜನ್ಯ ತಡೆ ಕಾಯ್ದೆ (VAWA), ನಿರ್ಭಯಾ ಕಾಯ್ದೆ ಹೀಗೆ ಸಾಲು ಸಾಲಾಗಿ ದೌರ್ಜನ್ಯ ತಡೆಯಲು, ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸಲು ಕಾನೂನುಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಹಣ ಹಾಗೂ ಅಧಿಕಾರದ ಬಲದಿಂದ ಅಪರಾಧ ಎಸಗಿದವರು ಕಾನೂನಿನ ಇಕ್ಕಳದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾಗಿ ನೊಂದವರು ತಮಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದರೂ, ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಿಳಿದರೂ ಅವರ ಕೂಗು ಅರಣ್ಯರೋದನವಾಗುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ. ಇದರಿಂದ ಜನರು ಕಾನೂನಿನ ಕುರಿತು ಭರವಸೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ಅಪರಾಧಿಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ‘ಕಾಮಾತುರಾಣಾಂ ನ ಭಯಂ, ನ ಲಜ್ಜಾ’ ಎನ್ನುವಂತೆ ಅಪರಾಧ ಎಸಗುವ ಮುನ್ನ ಯಾವ ಕಾನೂನಿನ ಭಯವೂ ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಕೌಟುಂಬಿಕ ಹಾಗೂ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಕೇವಲ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು, ಮಹಿಳೆಯರಷ್ಟೇ ಬಲಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಪುರುಷರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಮೇಲಾಗುವ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಅವರು ಸೋಲುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಅಸಹಾಯಕತೆ, ಭಯದ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ದೌರ್ಜನ್ಯವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಮೌನವಾಗಿದ್ದು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.

ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಹಾಗೂ ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಮಕ್ಕಳು ಹಾಗೂ ಮಹಿಳೆಯರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ.

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಜನರಲ್ಲಿ ಅರಿವಿನ ಕೊರತೆ ಇದೆ. ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಮೇಲಾಗುವ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಲು ಹಿಂಜರಿದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಕಾಯ್ದೆ ಕಾನೂನುಗಳ ಕುರಿತು ಸೂಕ್ತ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬಡವ ಬಲ್ಲಿದನೆಂಬ ಭೇದ-ಭಾವವಿಲ್ಲದೇ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಎಸಗಿದ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನಿನ ಕುಣಿಕೆ ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸುವ ಕೈಗಳು ನಿರ್ಭೀತಿಯಿಂದ ಕುಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದವರು ಧೃತಿಗೆಡದೆ ದೂರು ನೀಡುವಂತಾಗಬೇಕು. ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಕಾನೂನುಗಳ ಅರಿವನ್ನು ಹೊಂದಿ ಅಪರಾಧಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಧೃತಿಗೆಡದೆ ಹೋರಾಡಬೇಕಿದೆ.